Ağrı 1970 Spor’un Osmaniye FK ile oynadığı mücadele, Vali Lütfi Yenioğlu Stadyumu’nda 1-0’lık skorla sona erdi. Skor güzel, ama oynanan futbol tat vermedi.
İlk yarı iki takımın da karşılıklı üstünlük kurmak istediği dakikalara sahne oldu. Mücadele zaman zaman orta alanda kilitlendi, pozisyon açısından kısır bir yarı izledik. İkinci yarıya ise daha arzulu başlayan taraf Ağrıspor’du ve bu istek sonuç verdi, golü buldu. Ancak gol sonrası tempo düştü, maç yeniden rölantiye döndü. Osmaniye FK son 20 dakikada tüm hatlarıyla yüklendi, Ağrı hızlı hücumlarla ikinci golü aradı ama Emre’nin çabasına rağmen fark gelmedi. 90 artı 5’te Osmaniye’nin kazandığı serbest vuruşta yürekler ağza geldi. Gol olsaydı iki puan kaybedecektik. Neyse ki gülen taraf biz olduk.
İyi mi oynadık? Hayır. Kötü mü oynadık? O da hayır. Osmaniye iyi mi oynadı? Hayır. Vasat bir maçtı. Ancak bazen kötü oynadığın maçlarda üç puan almak çok değerlidir. Rakibin senden bir puan öndeydi, bu galibiyetle altına indirdin. Bu da önemli bir avantaj.
Ama benim dikkatimi çeken tribünlerdi. Ağrıspor tribünleri 15-20 küçük çocuğun tezahürat yaptığı bir alana dönüşmüş. Ne yazık ki bu çocuklara kim öğrettiyse, küfür etmek dışında bir şey bilmiyorlar. “Sahaya ineriz…” diye başlayan tezahüratlar, ne spora ne şehre yakışıyor. Yayıncı kuruluş bile bu anlarda sesleri kısmak zorunda kaldı. Başkanın tribün kültürüne el atması gerekiyor.
Teknik ekip açısından da oyuna dokunuşlar zayıftı. Hızlı bir oyuncu olan Muhammed Furkan Kılıç, tam da rakip baskı kurarken sahada olmalıydı. O değişiklik zamansız geldi. Hoca hâlâ oyunu okuma konusunda eksik.
Sonuç olarak üç puan sevindirici ama oyun endişe verici. Skor aldatıcı. Ağrıspor’un bu oyunla şampiyonluk hedefi zor. Fakat puan tablosundaki yeri yine de küçümsenmeyecek düzeyde. Bu ligde her şey bir anda değişebilir.
💬 Yorumlar (0)
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yapın!